Op 't bankje

'Hè, hè, eindelijk even zitten', zegt de wat oudere man die voorzichtig naast me op het kapotte bankje plaatsneemt. Hij ziet eruit alsof hij al heel veel inspanning verricht heeft. Hij zucht een paar keer diep en kijkt me dan aan. 'Ik moet even mijn benen strekken, want die voel ik nu wel. Ik moet van de dokter meer bewegen en ik loop nu iedere dag een eind, maar mijn hobby is het niet.' Hij vertelt dat hij enige tijd geleden met zijn vrouw bij de huisarts was om de cholesterol en bloeddruk te laten controleren. 'Bij mijn vrouw was alles goed maar bij mij vond hij het aan de hoge kant. Met meer bewegen en niet roken zou het wel weer goed komen dacht de dokter. Nou rook ik al tien jaar niet meer, maar dat bewegen er schiet er nog wel eens bij in. Hij vroeg of ik aan sport deed. Ik bridge wel, maar die sport zal hij wel niet bedoeld hebben dus dat heb ik maar niet gezegd.' Hij zwijgt, legt zijn handen op z'n enigszins zichtbare buikje en kijkt glimlachend voor zich uit. 'Ja, toen we thuiskwamen van de dokter begon mijn vrouw meteen aan te dringen dat ik wat meer moest gaan bewegen. Ik moest in ieder geval maar wat gaan fietsen. Ik heb de fiets die al heel lang ongebruikt in de schuur stond schoongemaakt en toen moest er natuurlijk ook gefietst worden. Nou, dat heb ik geweten. Samen met mijn vrouw maakte ik meteen een flinke tocht. Voor haar was het een peulenschilletje want ze fietst heel veel in de omgeving, maar ik kreeg na een paar kilometer al last van zadelpijn. Dat wilde ik natuurlijk niet laten merken en ik heb het geweten. Het leek wel of ze steeds harder ging fietsen. De volgende dag kon ik amper overeind komen en alles deed zeer. Het was ook eigenlijk teveel ineens. Toen de pijn over was ben ik weer wat meer gaan fietsen, maar zonder haar en niet zoveel kilometers. Ik begin het nu zelfs een beetje leuk te vinden. Ook maak ik net als nu af en toe een stevige wandeling. Maar ook weer liever zonder Eva, want ze loopt me veel te snel. Dat trekt mijn conditie nog niet.' Hij wrijft intussen af en toe over zijn benen om die een beetje te masseren en vertelt dat ze binnenkort een weekje naar de Achterhoek gaan om te wandelen. 'Ik hoop maar dat het veel regent want dan kan ik lekker ergens in een cafeetje gaan zitten. Eva wilde eerst de fietsen meenemen maar daar heeft ze gelukkig van afgezien. Ik had mijn pensioen wel een beetje anders voorgesteld. Ik dacht meer vrijheid te hebben, maar nu word ik toch weer achter mijn vodden gezeten', zegt hij met een glimlach. 'Nu wil ze ook nog dat ik ga afvallen. Toen ik zei dat het haar schuld was dat ik een paar kilootjes te zwaar was, omdat ze zo lekker kan koken, had ze ook meteen weer een oplossing. Ze zei dat ze voortaan heel goed op de calorieën zou gaan letten, dan kon ze zelf ook wat afvallen. Ach we hebben het prima met elkaar en dat buikje is natuurlijk ook haar schuld. Moet ze maar niet zo lekker koken.' Als ik vraag hoe het nu met de bloeddruk gaat kijkt hij ook tevreden. 'Dat gaat de goede kant op zegt de dokter en eerlijk gezegd voel ik me er beter door. Ik mis wel af en toe een lekkere vette hap', zegt hij lachend als hij weer verder gaat.

Maerten