Kool en gras
Kool en gras

Groenadoptie: bron van oude en nieuwe verhalen

Algemeen Natuur & Milieu

Het jaar sluit passend af met sneeuw! Wat een genoegen om binnen te zitten en vanaf mijn schrijftafel uit te kijken over een tuin, die is belegd met een dikke plak wit. Van alle kanten dalen er witte, zwarte en anders gekleurde vogels neer op de voedertafel, die uitnodigend midden op het gras staat: aan tafel!

Oorsprong van de voedertafel is een muziekstandaard. Die stond klaar voor de Emmaus,, als 'slachtoffer' van een jaarlijkse opruimdrift. Tot ik besloot hem een nieuwe functie te geven. Handig ding zo'n muziekstandaard. Hij heeft allerlei haken en ogen om vetbollen en pindazakjes op te hangen. Op de plaats van de partituur staat nu een grote vetschijf en die slinkt razendsnel.

In het afgelopen jaar was er ook een nieuw leven voor een stuk kale zandgrond op de hoek van de straat. Iedere dag als ik langsliep vroeg het stukje grond mij om adoptie. En ja, in maart van dit jaar heb ik eindelijk ingestemd. Gemeente blij. Er kwam een tweede adoptietegel en een vrachtwagen vol compost. Om verschillende redenen ging het niet zo voortvarend met de eerste aanplant. Reden: de voorjaarsmaanden waren kurkdroog en vroegen om liters kraanwater dat vanwege de schuine ligging ook nog eens wegspoelde, recht het riool in.

Rupsen op de kool!
Oplossing? Graszaad. Gras houdt het water vast en biedt beschutting. Met de regen kwam er leven in het nieuwe plantsoen. Mijn man Koos ging bij mevrouw Zandbergen langs en kwam terug met koolplantjes: rode kool en spitskool. Die werden de talk of the town. Verbazing alom, toen ze almaar groter en groter bleken te worden. Wat jeugdherinneringen opriep bij passerende oudere dames. Vragen uit de buurt: 'is het nou een siertuin of een volkstuin?'. Op een zeker moment werd ik aan de deur gewaarschuwd. 'Of ik wel wist dat er allemaal rupsen op de rode kool zaten'? Zeker wist ik dat, en dat was nou net de bedoeling. Want dit plantsoen is geen siertuin en ook geen volkstuin maar wel een diertuin. Voor vlinders en heel veel andere insecten. Overigens weet ik nu dat Koolwitjes hun naam danken aan…. kool. Nooit geweten, érreg toch!

Kikkerpaleis
Mijn eerste adoptieproject, op de andere hoek van de straat, heeft zich afgelopen jaar verder ontwikkeld. Tot buurtcentrum. Zoiets ontstaat zodra je een bankje plaatst. Dat leverde soms sociale horten en stoten op, maar het voorjaar biedt nieuwe kansen. Ook dit perceel toonde aan hoe belangrijk voldoende regenwater is. Soms was het gras goudgeel, dan weer groeide het zo snel, dat wekelijks maaien nodig was. De coniferen bleken zorgenkinderen. Eén ervan stond zelfs al op de nominatie om verwijderd te worden. Gelukkig kwam de gemeentelijke bomendokter poolshoogte nemen en stelde vast dat de boom niet dood was, maar wel in slechte staat. Inmiddels is de conifeer op volledige rust gezet en lijkt héél langzaam te herstellen. Groot succes dit jaar: het kikkerpaleis. Bedoeld als insectenhotel ontwikkelde het zich als schuilplaats voor jonge kikkers. Opletten bij het grasmaaien!

Goede voornemens
In het voorjaar heb ik de gemeente en daarmee wethouder Ebbe Rost van Tonningen van Openbaar Groen, voorgesteld om een overleg Groenadoptie in het leven te roepen. Reden: overal in de zes kernen zijn mensen gestart met volkstuinen en sierplantsoenen. Ikzelf ben twee jaar bezig op twee verschillende percelen. Uitwisseling van ervaringen, gunstige en ongunstige, zou voor mij een verrijking zijn en wellicht ook voor de gemeente zelf. Mijn groenvoornemen voor 2018: Gemeentelijke werkgroep Groenadoptie.  

Veroniek Clerx

Parkallure in De Bilt-Oost