In memoriam Wim van Schaik

Wim van Schaik is op 19 september 2017, na een welbesteed leven in de gezegende leeftijd van 93 jaar, overleden.

Ondergetekende ontmoette Wim van Schaik voor het eerst in 2006. Als kersverse Groenekanner bezocht ik een gastvrij opengestelde (beelden-)tuin aan de Kastanjelaan in Groenekan. Wim en Hella van Schaik, de bewoners van het fraaie huis en de bijbehorende tuin, zitten met een pot koffie en mét Hella's zelfgemaakte gebak, aan de tuintafel en onthalen het bezoek gastvrij met kunstkout én uitgebreide lokale cultuurhistorische verhalen. Ik verlaat de tuin een paar uur later met het gevoel dat ik in Groenekan in een warme sociale en kunstminnende gemeenschap terecht ben gekomen. Die gastvrijheid is tekenend voor de opstelling van de Van Schaik's ten opzichte van de lokale gemeenschap. Geen hoge hekken en spiedende camera's maar openheid en gastvrijheid. Noblesse Oblige en dus laat je anderen natuurlijk meegenieten van de zegeningen, die je ten deel vallen.

Die openheid én hun inlevingsvermogen in de medemens blijkt enkele jaren later ook uit hun omgang met de overlast van hangjongeren op de Kastanjelaanbrug. In plaats van met harde hand de overlastgevers te (laten) verwijderen, investeren zij samen met de buurt in een JOP, een Jongeren Opvang Plek. Ze zoeken toenadering tot de opgeschoten jeugd: onbekend maakt immers onbemind. Dat een JOP waar Wim van Schaik de hand in heeft dan geen kille bunker wordt maar uiteindelijk een objet d'art spreekt welhaast vanzelf. Als dít JOP, nu hangjongeren in toenemende mate virtueel in the cloud hangen, zijn functie verliest is het bepaald niet denkbeeldig dat het een prominente plaats vindt in een gerenommeerd museum.

Ik verlaat in 2006 die tuin overigens óók met Wim's nieuwste boek onder de arm: 'Orkanen over Voordaan'. Dat boek blijkt naast een gedegen studie van de cultuurhistorie van landgoed Voordaan ook een aanklacht tegen het, in zijn ogen, gevoerde wanbeheer van de gemeente in bos Voordaan. Het is tekenend voor de gedreven en zeer vasthoudende wijze waarop Wim van Schaik knokt voor zaken waarin hij gelooft. Op allerlei niveaus bepleit hij de zaken waar hij voor staat. Die vasthoudendheid en zijn welbespraaktheid paart hij aan een brede en diepgaande kennis van zaken. Hij gaat meer dan eens tot het gaatje en aarzelt dan niet de hoogste (bestuurs-)rechter om een uitspraak te vragen. Maar Wim strijdt altijd by the book, de democratische rechtsstaat is voor hem heilig. Daarbij is Wim van Schaik wars van ijdeltuiterij. Hij is altijd bezig met de zaak zelve, speelt de bal, nooit de man.

Zijn compromisloze strijd dwingt betrokken partijen tot heldere standpunten en duidelijke argumenten. Eventueel verborgen agenda's worden genadeloos blootgelegd. De keerzijde van die aanpak is polarisatie. Je waardeert zijn aanpak of ergert je aan zijn vasthoudendheid.
Die polarisatie stoorde Wim van Schaik niet, hij stond pal voor de goede zaak, onafhankelijk in het leven.

Groenekan is die groene oase in de randstad gebleven mede dankzij die niet aflatende doorzetter. In Wim van Schaik verliest Groenekan een unieke vechtersbaas met een groot rechtvaardigheidsgevoel en met het hart op de juiste plaats. We zullen Wim van Schaik node missen.

Frank Klok