Op 't bankje

'Kom Jason, we gaan hier even zitten. Ik wil even een paar appjes versturen', zegt een jonge goeduitziende moeder tegen haar zoontje. Je ziet dat het jongetje dat maar matig kan waarderen, maar hij legt zich er al gauw bij neer. Na wat onrustig om zich heen te hebben gekeken haalt hij een briefje van tien euro uit zijn zak en gaat dat aandachtig bekijken. Als zijn moeder is uitgeappt en ze dat ziet, schudt ze haar hoofd. 'We zijn net bij mijn moeder geweest en die kan het niet laten Jason wat toe te stoppen', zegt ze. 'Hij is haar enige kleinkind en hoe krenterig ze vroeger ook was, voor hem is niets teveel. Ze weet wel dat ik het liever niet heb, maar ze geeft het altijd net als ik even niet oplet. Ik vermoedde al dat hij wat van haar had gekregen want oma kreeg weer overdreven veel kusjes toen we weggingen.' Ze lijkt er eigenlijk niet zo mee te zitten en kijkt haar zoon glimlachend aan. 'Mijn moeder heeft pas een nieuwe heup gekregen. Jason had hele mooie tekeningen voor oma gemaakt toen ze in het ziekenhuis lag en hij was heel lief voor haar. Hij wilde wel weten wat er met de oude heup van oma gebeurd was, want hij is heel nieuwsgierig. Mijn man houdt wel van een geintje en zei dat ze daar soep van gemaakt hadden. De volgende dag wilde hij geen soep eten. Pas toen oma gezegd had dat het maar een grapje van zijn vader was wilde hij weer soep. Jason is zes en denkt bij alles heel goed na. Dingen moeten voor hem logisch zijn. Als we naar een schaatsprogramma kijken en hij hoort ze zeggen schaatsenrijden dan begrijpt hij daar niets van. Schaatsenrijden kan alleen met skeelers vindt hij. Mijn man vertelde hem dat ze in Duitsland schaatsen lopen zeggen, maar dat vindt hij ook niet kunnen. Glijden moet het zijn voor hem.' Jason zit er een beetje trots bij te kijken alsof hij zeggen wil dat hij het bij het juiste eind heeft. 'Toen hij leerde klokkijken kwam hij met nieuwe tijdsaanduidingen die eigenlijk veel logischer zijn', zegt de moeder. Kwart over zeven was voor hem kwart voor half acht. Daar is volgens mij niets fout aan maar breng hem maar eens aan het verstand dat het toch niet goed is.' Als ik aan de moeder vraag wat Jason later wil worden, begint ze te lachen. 'Dat wisselt met de dag. Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag wilde hij dokter worden, maar toen we met de trein naar Rotterdam gingen werd het treinconducteur. Nu de vrouwen Europees kampioen voetbal geworden zijn wil hij voetballer bij de vrouwen worden', zegt ze plagend naar hem lachend. Jason kijkt zijn moeder verontwaardigd aan. 'Hoe kan dat nou, maar ik ben wel fan van ze hoor'. Hij vertelt dat hij op turnen zit en best goed is. Als er opeens een brandweerauto met loeiende sirene en een zwaailicht voorbij komt wil hij weten waarom er op die auto een blauw licht zit. De moeder antwoordt geduldig omdat de brandweer snel bij een brand moet zijn en dus haast heeft.' Jason denkt even na en zegt dan: 'Papa heeft ook altijd haast. Waarom heeft hij dan geen blauw licht.' De vrouw schudt haar hoofd maar gaat er toch weer serieus op in. 'De brandweer moet naar een brand en dat moet heel snel gebeuren. Papa heeft alleen maar haast om naar zijn werk te gaan omdat hij te laat opstaat.' Jason knikt, want dat herkent hij wel.

Maerten