Op 't bankje

'Kom hier Joris', gilt een vrouw naar haar hond. Ze kan roepen wat ze wil, maar Boris heeft andere interesses en loopt snuffelend verder weg. Mistroostig komt ze bij me zitten en schudt haar hoofd. 'Meestal komt hij direct als ik hem roep, maar vandaag gooit hij zijn kop in de wind. Ik blijf gewoon hier zitten en dan komt hij over een poosje wel weer vanzelf.' Ik laat haar maar even bijkomen want het heeft haar zo te zien al heel veel energie gekost om Boris bij haar te laten komen. 'Als hij straks komt gaat ie meteen aan de lijn en laat ik hem voorlopig niet meer los lopen.' Arm beest, denk ik. Hij weet natuurlijk dat dit de gevolgen zijn en blijft dus voorlopig maar zover mogelijk uit haar buurt om van zijn vrijheid te genieten. De vrouw vertelt dat ze de Duitse herder bijna twee jaar hebben en er eigenlijk nooit problemen mee hebben. 'Als ik hem samen met mijn vriend uitlaat blijft hij altijd in de buurt. Boris luistert sowieso beter naar hem dan naar mij. Het kan natuurlijk ook zijn dat er ergens in de buurt een loops teefje is.' Ze heeft al een paar keer onrustig op haar horloge gekeken. De hond is nog steeds niet in zicht. Als ze ten einde raad nog een keer zijn naam roept zie ik hem plotseling lopen. De vrouw staat opgelucht op en als ze hem nog een keer roept komt het dier zo te zien schuldig aangelopen. 'Zit', zegt ze streng als hij vlakbij is. Gehoorzaam gaat Boris zitten en likt haar handen terwijl ze hem aanlijnt. 'En nu is het afgelopen. Ik laat je niet meer los, heb je dat begrepen.' Ik moet glimlachen want ze praat tegen de hond alsof het een kind is en je zou bijna verwachten dat Boris ja blaft. 'Waar ben je geweest, achter de vrouwtjes aan zeker. Vrouwtje wordt boos al je niet luistert.' Boris vindt het allemaal wel goed. Hij is moe van het rennen en vlijt neer onder de bank. Ook de vrouw zit er nu heel ontspannen bij. 'Boris is onze tweede hond. We hadden eerst de poedel die van mijn ouders geweest was. Toen ze naar een verzorgingstehuis gingen hebben wij hem genomen. Robby was al vaak bij ons want mijn vader en moeder liepen allebei heel slecht. Hij kende ons al goed en vond het bij ons ook prima. Hij was heel wat makkelijker dan Boris, maar die is natuurlijk nog jong. Robby werd op een gegeven moment erg ziek en toen hebben we hem in laten slapen. Mijn vriend wilde daarna wel weer een hond, maar dan een wat stoerdere en dat is dus Boris geworden.' Als de hond zijn naam hoort spitst hij zijn oren. maar blijft rustig liggen. Ik vraag of de hond met Oud en Nieuw op het vuurwerk heeft gereageerd. Met een glimlach vertelt ze dat hij toen wel bij haar wilde komen. Maar dat was binnen want we gaan niet naar buiten als het vuurwerk heel hevig is. Boris kroop onder mijn stoel en lag helemaal te bibberen. Van mij mogen ze dat hele vuurwerk afschaffen. Het kost een enorme hoeveelheid geld en op de televisie kun je het ook zien. Zelfs nog veel beter want als je de beelden uit Australië ziet is dat toch veel mooier.' Boris begint wat onrustig te worden. Hij staat op en geeft duidelijk te kennen dat hij naar huis wil. De vrouw vindt het ook wel genoeg en met Boris stevig aan de lijn stapt ze op.

Maerten