Op 't bankje

'Even lekker in het zonnetje', zegt de vrouw die naast me is komen zitten. Ze keert haar gezicht nog wat extra naar de zon om volop te genieten. Even later slaakt ze een zucht en vertelt dat ze net vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis heeft gedaan. 'Het is er altijd erg warm en dan is het prettig als je weer buiten komt.' Ik denk dat het vrijwilligerswerk wel koffieschenken of zoiets zal zijn. Maar als ik zeg dat koffie en thee schenken iemand nog warmer maakt, kijkt ze me schamper aan. 'Meneertje denkt dus dat wanneer je vrijwilligerswerk doet het wel dat soort klusjes zal zijn. Nee hoor, ik geef computerles aan bewoners.' Ze ziet dat ik schrik van haar bitse opmerking en probeert het meteen weer goed te maken. 'Sorry hoor, maar de meeste mensen denken nog steeds dat vrouwen alleen maar het verzorgende gedeelte doen en daar stoor ik me vaak aan', zegt ze. Ik probeer ook het gesprek weer wat meer relaxt te maken en vraag met enige bewondering in mijn stem aan hoeveel mensen ze les geeft. 'Ik kom bij vijf mensen. Toen ik ermee begon deed ik het met een groepje, maar ik had al gauw in de gaten dat vrouwen die er al wat meer van wisten vaak dominant overkwamen bij de nieuwkomers. Nu geef ik individueel les op hun eigen kamer en ik merk dat ze dat heel plezierig vinden. Ze hebben het ook veel sneller door. Ik ben vroeger schooljuffrouw geweest en ik denk dat veel kinderen in de klas ook beter wat meer individueel onderwijs kunnen hebben. Als ik zie hoe het nu op school gaat en dat met toen vergelijk denk ik wel dat kinderen het plezieriger vinden, maar niet makkelijker. Toen vonden veel ouders het voor meisjes sowieso niet belangrijk. Die werden meestal toch huisvrouw.' Ik merk op dat er nog steeds weinig vrouwen op topposities zitten en dat het waarschijnlijk nog met die mentaliteit te maken heeft. De vrouw krijgt een glimlach op haar gezicht. 'Een paar weken geleden luisterde ik naar een radioprogramma dat ging over de kansen voor vrouwen op de arbeidmarkt. Er was een vrouwelijke filosoof in de uitzending die vertelde dat vrouwen met mannelijke namen als Daan, Guus, Hennie of Kees vaak een voorsprong hadden bij het krijgen van een baan. Daar zou ik nooit aan gedacht hebben, maar het was onderzocht zoals zoveel dingen', zegt ze lachend. 'Het deed me wel denken aan wat ikzelf heb meegemaakt. Ik heet Jantje, vernoemd naar mijn oma van moeders kant want dat hoorde in die tijd. Het werd meteen al Jannie en als ik voor iets officieels mijn volledige naam op moest geven was ik doodongelukkig.' Er verschijnt weer een glimlach op haar gezicht. 'Ik moet denken aan een grappig voorval. Tot zo'n dertig jaar geleden meldde ik me aan de telefoon altijd met mevrouw en achternaam. Steeds meer mensen begonnen toen hun voornaam te noemen en ook mijn kinderen vonden dat ik maar eens van dat mevrouw af moest. Eigenlijk vond ik het ook wel beter en op een gegeven moment besloot ik het ook te gaan doen. Maar ik vond dat ik dan ook maar gelijk mijn echte naam moest nemen. Dus vanaf toen meld ik me met Jantje. Een keer had ik weer met Jantje gezegd toen een man aan de andere kant van de lijn vroeg of hij mijn vader of moeder mocht spreken. Dat vond ik geweldig, weer even een kind. Nu zijn trouwens die ouderwetse namen weer helemaal in.' Als het zonnetje achter de wolken verdwijnt stapt de vrouw op.

Maerten