Impressie van een ochtend vrijwilligerswerk
Algemeen Algemeen'Een lange weg'
In de vroege herfstochtend hangt een serene stilte in het onderkomen. Om zeven uur is de koffie vers en de mensen ook. Nieuwe vrijwilligers dienen zich aan voor weer een nieuwe dag waarvan de nacht rustig verlopen is. De man met het rode-kruis-t-shirt heeft niet veel te doen gehad. Slechts enkelen toonden zich nachtbrakers.
Trollies met ontbijtdozen worden naar binnen gereden. De dozen op tafels uitgestald in de provisorische maar praktisch ingerichte eetzaal. Iedereen in de starthouding behalve de mensen waar het om gaat. Zij slapen nog, moe van het lange dolen. In de ontbijtdozen wachten een broodje kaas, een Franse croissant, een hardgekookt ei en een oernederlandse krentenbol om opgegeten te worden samen met een appel om het gezond te houden. Crackers met vleesbeleg completeren het geheel. De croissants zijn verreweg favoriet.
Kinderen steken als eerste hun afwachtende, verlegen en verwachtingsvolle neus om de deur van de grote sportzaal die voor vijf dagen omgebouwd is tot slaapcentrum. Koffie, thee en vooral vers water vinden gretig aftrek.
De "eetzaal" loopt vol. De kinderen rond.
Om elf uur volgt een briefing, maar eerst gaat een aantal vrijwilligers de kleine sportzaal in om de kleding en schoenen te sorteren die zo massaal en genereus zijn geschonken door de inwoners van de gemeente De Bilt en omstreken. Te veel om op te noemen, van goede en gedegen kwaliteit, gewassen, gevouwen en soms gestreken. Veel is door de tijdelijke gasten al uitgezocht om te dragen en mee te nemen al is het niet iedereen duidelijk wat men in het vreemde land nodig heeft. Wat overblijft gaat zijn weg vinden naar de kringloopwinkel en hergebruik.
Hier en daar hoort men het voorzichtig uitgeprobeerde Nederlands. Kindertekeningen hangen aan de muur. Uit elkaar gevallen puzzelstukjes moeten nog een puzzel worden.
Om elf uur zijn de tolken paraat en perfect. Zij leggen het schema van de dag uit: wanneer men gaat, hoe lang het duurt en waar naartoe. Wat men heeft gaat in plastic tassen mee in de twee klaarstaande bussen die om twaalf uur zullen vertrekken. Na een wel heel lang weekend uit logeren blijkt het afscheid hartroerend.
De bussen lopen vol. De vader manhaftig.
De moeder berustend. Het kind hoopvol.
En we gaan nog niet naar huis. Nog lange niet.
Van afscheid is een mens nooit ver.
Inge Gorris
