Een inspirerende wandeling met een charmante beroving

Een waar gebeurd verhaal als waarschuwing speciaal voor mannen …

Die donderdag was het best wel een mooie dag. Een dag waarop de doorsnee burger aarzelt tussen wel een jas aan of juist niet. Ik koos voor het laatste en genoot al meimerend van de wandeling door het winkelcentrum De Kwinkelier in Bilthoven. 's Jonge wat is dat eerste gedeelte fraai opgeknapt! Je vraagt je af wanneer de rest wordt gerenoveerd. Als 't allemaal klaar is en eenzelfde zorgvuldigheid wordt toegepast als bij het eerste gedeelte, dan kan men de winkelcentra in de wijde omgeving wel opdoeken. Zeker als ook de Stationsomgeving met inbegrip van het Emma- plein helemaal gereed is. Dan krijgt het winkelcentrum van Bilthoven een regiofunctie, die zijn weerga niet kent. Zielig voor Belcour in Zeist, sneu voor Hoog Catharijne en ook voor Laren, maar that' s life nu eenmaal.

De spoorwegonderdoorgang voor snelverkeer, die de Soestdijkseweg- Zuid met de Soestdijkseweg- Noord verbindt is al een poosje klaar. Nou ja, snelverkeer? Kun je wel van snelverkeer spreken als je maar met een slakkengangetje van 30 km per uur door de tunnel mag rijden? Voor fietsers en wandelaars is inmiddels de onderdoorgang ook gereed. Het ziet er uit, zoals de gelikte perspectieftekeningen beloofden. Het geheel getuigt van uitermate functionele en uitgebalanceerde fraai ogende architectonische keuzen.

Uilenpad
Maar, de vorenstaande ontboezemingen waren helemaal niet de opzet van dit verhaaltje. Ik wil het hebben over een charmante beroving die me overkwam. Dat vergt uiteraard nadere uitleg. Omdat ik zag dat ik nog maar 15 euro in mijn portemonnee had, besloot ik even 50 euro te gaan pinnen bij een flappentap. Ook al betaalt men tegenwoordig veelal met plastic, contant geld op zak is zo nu en dan best wel handig.

Via het Uilenpad liep ik naar de – ook zo fraai geworden – Julianalaan. Welke diepzinnige gedachte zou schuilgaan achter de benaming 'Uilenpad'? Ik wandel nogal eens door die gezellige, kleinschalige steeg het Uilenpad, maar een uil heb ik er nog nooit gezien, trouwens ook geen amfibie als een pad. 't Was rustig bij de bank dus geld pinnen was zo 'gepiept'. Ik was zo ongeveer ter hoogte van de schoenenzaak, toen ik op de schouder werd geklopt. Dat komt vaker voor en er flitst door je heen: 'zeker een kennis'. Maar dit was ánders, ik keek om (uiteraard) en zag géén bekende, maar zoals men wel zegt: 'een schone blom', van pakweg een jaar of twintig, die door dat schouderklopje mijn aandacht trok. Wat ze me duidelijk wilde maken was wel duidelijk. Maar ze bediende zich daarbij uitsluitend van aanrakingen. Kennelijk was ze niet in staat te spreken, was ze doofstom zogezegd, Zo jong nog en zo mooi en dan niet kunnen praten! Men heeft het altijd over doofstom, maar alleen stom kan toch ook? Ook al klinkt dat nogal stom. Ik hield het er maar op dat ze én doof én stom was, dus doofstom. Overdreven gevoelig mag ik mezelf niet noemen, maar 't raakte me wel.

Vijf euro
Ze drukte een kusje op twee van haar vingers en beroerde daarmee mijn wang. Vervolgens wees ze me op een getypte tekst dat op een plaatje board was geplakt. Het was een kort verhaaltje van ongeveer zes regels met de strekking dat ze voor een heel goed doel geld inzamelde. Wat dat goede doel dan wel was? Ik had daar geen benul, later begreep ik dat zij waarschijnlijk zélf het goede doel was. Maar ja, dat interesseerde me op dat moment eigenlijk geen snars.

Vier mensen hadden blijkens de namen op het lijstje onder de tekst 5 euro geschonken. Ik wilde niet achterblijven en nog sneller dan Mark Rutte de honderden miljoenen aan Brussel betaalde, haalde ik mijn portemonnee tevoorschijn. Ze wees een tikkeltje vrijpostig op het enige briefje van vijf dat in mijn portemonnee zat, terwijl haar wijsvinger diep priemde in mijn portemonnee. Ik gaf dat biljet en dat werd beloond met een innig dankbare blik, terwijl ze steeds dichterbij kwam staan. Ik wou verder lopen, maar ze kwam me achterna. Of ik bij die gift ook mijn naam wilde zetten, begreep ik. Natuurlijk wou ik dat wel doen en terwijl ik dat deed was ze wederom nogal kwistig met aanrakingen. Toen liep ik door, terwijl ik mijn portemonnee opborg. Maar waarachtig, ze kwam me wéér achterna met twee grote papieren zakdoekjes in haar hand en ze beduidde mij dat ik die had laten vallen. Ik nam ze aan en liep verder.

50 euro
Toen overdacht ik (eerst toen) dat ik nooit of te nimmer van die grote papieren zakdoekjes - je kunt trouwens beter zeggen zakdoeken - gebruikte. Mijn vrouw kocht altijd van die kleine zakdoekjes in handige verpakking. Daardoor kreeg ik een onbestemd gevoel, er klopte iets niet. Bij mijn auto aangekomen haalde ik mijn portemonnee tevoorschijn en telde mijn geld. Een snelle rekensom leerde me dat 65 euro minus de geschonken vijf 60 euro moest zijn. Maar… er zat maar 10 euro in de knip! Ik besefte toen dat ik door die lieftallige dame te grazen was genomen, ik had me laten inpalmen en ik was een gewillig slachtoffer van haar geworden Ik was beroofd van 50 euro. Ik vroeg me af: Was zij wel echt doofstom? Dat ik stom was geweest was me in middels wel overduidelijk en dat op mijn leeftijd. Ik had daarover behoorlijk de pest in. Waarom ze ook niet mijn laatste 10 euro uit mijn portemonnee had gepikt? Ik zal daar nooit achterkomen. Misschien was dat een goed trekje van haar, óf - en dat was waarschijnlijker - had ze ook graag dat laatste briefje geroofd maar, is dat mislukt.

Politie
Lichtelijk ontstemd reed ik naar huis. Ach, die 50 euro daar kwam ik wel overheen, maar dat ik er ingetuind was stak behoorlijk. Bij alles wat er mis gaat zegt men (té) vaak: wéér die allochtonen! Maar deze dame was zo roomblank als 't maar kon zijn. Maar lelieblanke dames komen niet uitsluitend uit Nederland…

Thuisgekomen vertelde ik mijn vrouw van mijn merkwaardige ontmoeting en de daaruit voortvloeiende financiële strop. Ze vond mijn rol niet bijster slim, maar vatte het overigens nogal nuchter op. Ik zou onmiddellijk aangifte doen bij de politie luidde haar goede raad. Dat deed ik en ik kreeg een superactieve politiemevrouw aan de telefoon. Ik probeerde zo helder mogelijk uit de doeken te doen wat er gebeurd was. Tijdens mijn uitleg vuurde ze als een mitrailleur de ene vraag na de andere op me af. Ze liet me geen moment uitspreken. Enigszins kregel onderbrak ik haar met mijn opmerking: Maar mevrouw, dat probeer ik u nu juist uit te leggen. En als u mij even de gelegenheid geeft gaat dat nog lukken ook. Dat schot van mij als reactie op haar vuurwerk trof doel. Ze reageerde met: Sorry mijnheer, maar ik wil heel snel een beeld krijgen van wat er precies is gebeurd en wáár. Dan kan ik een politiewagen erop af sturen, anders is die dame wég en maakt ze elders nieuwe slachtoffers. Ik was blij met haar woorden en begreep op slag haar driftige en bruuske manier van vragenstellen.

Mijn woede over die beroving ebde snel weg. Een mens moet zijn zegeningen tellen en ik was daar snel klaar mee: precies het ene tientje dat nog in mijn portemonnee zat…
(Karel Beesemer, foto's van Henk van de Bunt)