Jacqueline van Doleweerd kijkt terug op een geweldige tijd als schooljuf.
Jacqueline van Doleweerd kijkt terug op een geweldige tijd als schooljuf.

Juf Jacqueline van Doleweerd verlaat Julianaschool

Algemeen Algemeen

door Guus Geebel

'Als ik opnieuw moest beginnen zou ik meteen gewoon weer hetzelfde doen. Het is helemaal perfect', zegt Jacqueline van Dooleweerd. Zij stopt per 1 april na ruim veertig jaar als onderwijzeres op de Julianaschool in Bilthoven. Donderdag 29 maart is er van 15.00 tot 16.00 uur op school een afscheidsreceptie waar iedereen welkom is.

Jacqueline van Doleweerd deed de onderwijzersopleiding in Utrecht op de Jan van Nassauschool. Na een stage van drie maanden op een school voor spraakgebrekkige en slechthorende kinderen in Utrecht, trad zij in november 1976 als leerkracht in dienst van de Julianaschool. 'Toen ik begon was het een klein dorpsschooltje, maar het is inmiddels een hele grote school. In het onderwijs werden in die veertig jaar veel veranderingen doorgevoerd, maar daar groei je in mee. De veranderingen gaan de laatste tijd wel snel, zoals werken met een digibord en met chromebooks. Dat heb ik nog allemaal meegekregen.'

Tafels
'De kinderen waren vroeger wel heel anders. Ze zijn net als hun ouders nu veel mondiger.' Ze vindt dat niet negatief, want het hoort bij de huidige maatschappij. 'Kinderen hebben nu meer behoefte aan kortere instructies en zijn veel meer aan het werk. Vroeger was je veel meer aan het praten. Het leuke is dat het stampen van tafels weer terugkomt, want je moet wel de basiskennis hebben. Ik heb ook meegemaakt dat alles inzichtelijk gemaakt moest worden. De tafel van vier aanleren deed je bijvoorbeeld met bruine bonen en weckringen. Dan was één weckring met vier bonen erin één keer vier. Legde je twee weckringen met elk vier bonen neer dan zagen ze dat het acht was. Doordat het inzichtelijk gemaakt werd kon je het beter onthouden. Maar je zult volgens mij altijd moeten blijven stampen, of automatiseren zoals dat nu heet.'

Gelukkig
Het belangrijkste bij kinderen vindt juf Jacqueline dat zij gelukkig zijn en lol in hun jonge leventje hebben. 'Het contact met kinderen zal ik het meest gaan missen. Toen ik net in het onderwijs zat voelde ik me vooral een echte juf als kinderen me op straat tegenkwamen en hé juf riepen. Dat vond ik ontzettend leuk. Nu het afscheid dichterbij komt en ik zie die kopjes dan denk ik dat ik dat heel erg ga missen, maar ik heb er bewust voor gekozen nu te stoppen. Toen ik hier net begon was Bart de Jong hoofd van de school en die zei altijd, als ik veertig dienstjaren heb stap ik eruit. Dat heb ik altijd onbewust in mijn achterhoofd gehouden en het is een jaartje langer geworden.'

Nooit boos
Jacqueline eindigt haar loopbaan met groep 6 na jarenlang groep 8 gehad te hebben. Van pesten op school heeft nooit veel gemerkt. 'Er wordt ook best veel tegen gedaan. Het is een ook heerlijke school.' Straffen zoals vroeger in de hoek of op de gang staan gebeurt niet op de school. Jacqueline denkt ook niet dat je daar iets mee bereikt. 'Ik word nooit boos. Ik zal nooit schreeuwen of mijn stem verheffen, want dat is zo zonde van je energie. Er is hier wel eens een opname van het programma De Reünie geweest en toen mocht ik er op een gegeven moment ook bijkomen. Iemand zei toen dat ik wel eens straf gaf. Ik kon het me niet voorstellen, maar de zogenaamde straf bleek een boodschap te zijn die ze voor mij tussen de middag bij de bakker op de hoek had moeten doen.' Het beroep van leerkracht vindt ze het mooiste dat bestaat. Van stress heeft ze nooit last gehad dat ook komt omdat ze een heel stabiele thuissituatie heeft. Een man die altijd belangstelling toont en drie goedluisterende kinderen die ook goede antwoorden gaven. In directeur Ella Prins heeft ze ook nog eens een goede vriendin.

'Van jonge onderwijzers kon ik altijd heel veel leren, daarom had ik in de klas altijd graag studenten van de pabo die stage kwamen lopen. Je merkt dat ze op een andere manier zijn opgeleid. Ze zijn heel erg op testen, toetsen, handelingsplannen en leerlingvolgsystemen.' Jacqueline heeft regelmatig samen met het team aan bijscholing gedaan. 'Ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de school zijn we nu in werkgroepen bezig met cultuureducatie.' Jacqueline blijft na haar vertrek nog betrokken bij het schooljubileum. Ze zit in de werkgroep cultuurhistorisch erfgoed, die materiaal verzamelt over hoe het er hier vroeger in de omgeving uitzag. De school werd opgericht op 1 oktober 1918.

'De Julianaschool is echt een belangrijk deel van mijn leven. Ik trouwde toen ik hier werkte, mijn kinderen zijn in die tijd geboren en mijn ouders overleden toen ik hier werkte evenals een aantal beste collega's.' Jacqueline hoopt veel bekenden bij haar afscheid op 29 maart te kunnen begroeten.